Rozdział X

Harry czuł się, jakby dostał obuchem. Wszystkie jego obawy, potwierdziły się. Przez ostatnie dwadzieścia cztery godziny bił się
ze swoimi myślami. Czy uwierzyć w bardzo prawdopodobną historię Voldemorta, czy też pozostać lojalnym wobec Dumbledore’a? Dwa wilki żyjące w jego wnętrzu stoczyły wówczas jeden z najkrwawszych bojów. Ostatecznie, zwyciężyło wrodzone poczucie przyzwoitości i chłopak opowiedział się po stronie dyrektora Hogwartu. Teraz nastolatek żałował swojego wyboru. Popełnił ogromny błąd opuszczając Dwór Salazara. Voldemort mówił prawdę, a on go zlekceważył i na własne życzenie wpakował się w tarapaty. Znajdował się w dużym niebezpieczeństwie i doskonale zdawał sobie z tego sprawę.

- Bandzior opuścił Kwaterę, aby powiadomić Dumbleodre’a o zniknięciu więźnia. Stary natychmiast tu przybędzie, aby zweryfikować
tę informację.  – snuł domysły.
- Wyczuje moją obecność, wie, że mam niewidkę. Dopadnie mnie – przeraził się Harry.
- Muszę stąd wiać!
Refleksje chłopaka przerwał niewyraźny jęk. Gryfon pochłonięty swymi myślami niemal zapomniał o rannym towarzyszu. Mężczyzna odzyskał przytomność i starał się mu coś powiedzieć. Harry podszedł bliżej niego, a gdy czarodziej otworzył usta, by wydobyć z siebie głos, brunet wstrzymał oddech i odwrócił głowę. Wyszło na jaw kolejne okaleczenie maga : jego język został przecięty na pół. Przedstawiało to makabryczny widok, a zdeformowany mięsień skutecznie utrudniał artykulację dźwięków. Harry powstrzymał mdłości i postarał się uważnie wsłuchać w bełkotliwe słowa mężczyzny. 
- Zbiekkkk mjeeeee ghoo domaaa!
- Co? – dźwięki wydobywające się z gardła czarodzieja przypominały Harry’emu skrzeki Trytonów.
- Ghoo dommaaaa! – powtórzył mag.
Nastolatek wzruszył ramionami. Nadal nie wiedział, co to może oznaczać.
- Ghoo Tomaaaa! – z wyraźnym wysiłkiem, przesadnie szeroko otwierając usta powiedział mężczyzna.
Bruneta oświeciło.
- Mam cię zabrać do Toma? – spytał, chcąc się upewnić, po czym nie zwracając uwagi na reakcję czarodzieja pogrążył się we własnych myślach. Zaczął się intensywnie  zastanawiać. Nawet gdyby mógł, nie zaprowadziłby go do Czarnego Pana – kompletnie nie wiedział, gdzie znajduje się Dwór Salazara. Voldemort dobrze ukrył swoją posiadłość. Prawdopodobnie była nienanoszalna i chroniona zaklęciem Fideliusa. Tymczasem, twarz czarodzieja wykrzywiła się z bólu. Zupełnie niespodziewanie jego ciałem wstrząsnęły spazmy. Gwałtownie trząsł się
w konwulsjach. Wyglądało, jakby nagle dostał ataku epilepsji. Kiedy drgawki ustały, zgiął się wpół i zaczął charczeć. Kilkakrotnie zwymiotował. W powietrzu rozszedł się charakterystyczny odór strawionego pokarmu. Po chwili dołączył do niego metaliczny zapach krwi – mężczyzna dostał silnego krwotoku z nosa. Podłogę zabarwiły czerwone plamy. Harry nawet nie przypuszczał, iż tyle krwi, może mieścić się w człowieku.
- Trzeba działać – stwierdził.
- Każda kolejna sekunda zwłoki, może kosztować go życie.
 Otrząsnął się  otępienia i starając się zachować spokój, próbował znaleźć racjonalne rozwiązanie problemu.
- Szkoda, że nie ma tu Snape’a – pomyślał z żalem. On wiedziałby,
 co robić. Wtem przypomniał sobie o dwukierunkowym lusterku
i obietnicy Mistrza Eliksirów. Dobył z kieszeni magiczny przyrząd
i głośno oraz wyraźnie wypowiedział imię Snape’a
- Severus!
Lusterko emanowało ostrym, białym światłem. Zaczęło delikatnie dygotać. Harry nieprzygotowany na podobny efekt wypuścił je z rąk. Lusterko upadło na podłogę. Rozjarzyło się jasnym blaskiem
i przekształciło się w srebrzystą masę, z której uformowała się postać mężczyzny. Severus Snape przybył na wezwanie.


*****
Bystre oczy Mistrza Eliksirów natychmiast dostrzegły rozciągnięte
na ziemi ciało. Odepchnął zszokowanego nastolatka i uklęknął przy rannym mężczyźnie.
- Niedobrze – mruknął.
Wyczarował nosze i ostrożnie ułożył na nich czarodzieja. Okrył
go peleryna niewidką.
- Na tę chwilę, to jedyne, co mogę zrobić – wyjaśnił Harry’emu.
Chwycił kompletnie zdezorientowanego chłopaka za ramię
i wyprowadził go z budynku lewitując za sobą nieprzytomnego czarodzieja. Snape zastosował teleportację łączną i przeniósł swoich towarzyszy w pobliże Dworu Salazara. Narzucił szybkie tempo
i w mgnieniu oka dotarli do celu. Zatrzymali się przed ozdobną bramą
z kutego żelaza. Snape przeszedł przez nią, jak gdyby nigdy nic i spojrzał wymownie na Harry’ego. Gryfon doszedł do wniosku, iż chodzi
o pewność siebie – podobnie jak z przedostaniem się na peron 9 i ¾. Skoro dotarł aż tutaj, musi być pożądanym gościem we Dworze Salazara. Wstrzymał oddech i przekroczył bramę. Nie stało się nic niezwykłego. Bez problemów znalazł się na terenie posiadłości Voldemorta. Niemal biegiem ruszyli w stronę majaczącego w oddali pałacyku. Czarna szata Snape’a, wydymana prze wiatr wyglądała niczym skrzydła olbrzymiego nietoperza. Gdy w końcu znaleźli się
w dworku, Mistrz Eliksirów klucząc pomiędzy korytarzami, zaprowadził ich do gabinetu Czarnego Pana. Bez pukania otworzył drzwi. W środku zastali Toma i kilku śmierciożerców. Mieli poważne miny, najwyraźniej odbywały się tu narady dotyczące zbliżającej się wojny. Voldemort już miał udzielić Snape’owi reprymendy, gdy zauważył czającego się za jego plecami nastolatka.
- Ooo, któż to zaszczycił nas swoją obecnością? Syn marnotrawny powrócił! – zadrwił.
- Daj spokój, nie teraz Tom! – warknął Severus
- Zachowujecie się jak stare małżeństwo, oboje.
- Pomóż mi – skinął na chłopaka, który wymacał nosze i ściągnął z nich pelerynę niewidkę. Dopiero wówczas oczom Czarnego Pana ukazał się przerażający widok skatowanego czarodzieja. W oczach Toma odmalował się niepokój. Jednym gestem odprawił doradców i różdżką usunął z biurka wszystkie przedmioty, robiąc miejsce na prowizoryczny stół operacyjny. Harry delikatnie umieścił na nim mężczyznę
i sprawdził jego puls. Był słaby, ledwo wyczuwalny, jednak mężczyzna nadal żył. Snape nie tracił czasu. Przywołał ze swojej pracowni eliksiry, wraz z lekami i środkami przeciwbólowymi. Zaaplikował czarodziejowi dużą dawkę morfiny, co wyraźnie go uspokoiło.
- Wyjdzie z tego? – zapytał Voldemort, który z zafascynowaniem przyglądał się poczynaniom Severusa.
- Trudno powiedzieć – orzekł Mistrz Eliksirów – czeka go jeszcze długi okres rekonwalescencji. Połamane kości, siniaki, wyleczę raz-dwa,
ale inne obrażenia…
- Jest w fatalnym stanie. Wychudzony, wyziębiony, okaleczony. Prawdopodobnie poddawali go też torturom psychicznym. Zajmę się jego ciałem, lecz, kto uleczy duszę?
Oczy Voldemorta rozbłysły czerwienią. Zacisnął ręce.
- Jak tylko się dowiem… kto ci to zrobił… – wycedził.
I choć mężczyzna nie mógł go usłyszeć, uklęknął przy nim i cicho powiedział:
- Obiecuję Remus. Pomszczę twoją krzywdę.