Bombonierki Lesera - Sevmione

Czas nieubłaganie płynął, a godzina dana obrońcom Hogwartu powoli dobiegała końca. Nikt nie wiedział, czego może się spodziewać po minięciu wyznaczonego periodu. Uczniowie, którzy na własne oczy zobaczyli okrucieństwo wojny siedzieli markotni przy stołach rozmawiając półgłosem ze swymi przyjaciółmi
i bliskimi. Młodzi ludzie mieli świadomość, iż to mogą być ich ostatnie wspólne chwile z rodziną. Członkowie Zakonu Feniksa wraz z pozostałymi nauczycielami naprawiali szkody poczynione przez ataki śmierciożerców. Ponownie rzucali zaklęcia ochronne, wzmacniali bariery otaczające zamek, blokowali tajne wyjścia. Grupa ochotników pod przewodnictwem Slughorna doglądała rannych, a ekipa dowodzona przez Neville’a zajmowała się poległymi. W rogu Wielkiej Sali, na specjalnie przygotowanym posłaniu leżał blady mężczyzna, nad którym nachylała się młoda, brązowowłosa dziewczyna. Hermiona obnażyła pierś Snape’a
i zmartwiała na widok dwóch, pozornie niegroźnych małych draśnięć na jego torsie. Mistrz Eliksirów zadrżał konwulsyjnie. Jad Nagini rozchodził się po jego ciele z niewyobrażalną prędkością
i krążył w żyłach niczym śmiercionośna trucizna. Dziewczyna
z trudem powstrzymała łzy cisnące się jej do oczu i otworzyła pokaźną apteczkę z eliksirami. Po kilku minutach grzebania
w przepastnej torbie, znalazła wreszcie właściwy wywar i modląc się, by nie było za późno, delikatnie wlała kilka kropel w lekko rozchylone usta Severusa. Następnie, posmarowała jego rany maścią wykonaną z korzenia mandragory, mającą za zadanie uśmierzyć ból. Teraz mogła jedynie czekać. Z niepokojem obserwowała, jak klatka piersiowa Snape’a unosi się w rytm jego nierównego, chrapliwego oddechu. Z nadzieją wypatrywała jakichkolwiek oznak, iż antidotum na jad węża zaczyna działać. Trzymając profesora za bezwładnie zwisającą rękę, szeptała
do niego słowa otuchy. Uklękła przy nim i delikatnie gładziła jego czarne, rozsypane w nieładzie włosy.  Nigdy nie przypuszczała,
że Postrach Hogwartu stanie się dla niej kimś tak wyjątkowym. Już w szóstej klasie ich stosunki zaczęły przekraczać zwykłe relacje łączące nauczyciela i uczennicę. Na początku roku traktowali się chłodno i z dystansem, lecz stopniowo, Severus otwierał się przed nią. Profesor okazał się niezwykle wrażliwą osobą, która skrywała swe prawdziwe uczucia za maską obojętności. Hermiona odnalazła w nim swoją bratnią duszę. Mężczyzna dawał jej poczucie bezpieczeństwa, był też jedyną osobą, z którą mogła swobodnie porozmawiać na każdy temat. Potrafił zaspokoić jej nie tylko fizyczne, ale również duchowe potrzeby. Gryfonka wtuliła się
w niego i w tym momencie, zdała sobie sprawę, iż nie czuje
na policzku ciepłego oddechu mężczyzny*. Hermiona załkała cicho. Nie potrafiła, nie chciała w to uwierzyć. Łzy spływały po jej twarzy, lecz dziewczyna na to nie zważała. Delikatnie musnęła wargami zimne, martwe usta Severusa. To było jej pożegnanie 

z człowiekiem, którego pokochała.

*****

Voldemort spojrzał na nieruchome ciało swojego odwiecznego rywala rozciągnięte na trawie i wybuchnął zimnym, okrutnym, przerażającym śmiechem. Truchło nastolatka leżało zwrócone twarzą ku niebu i wszyscy dokładnie widzieli jego martwe, puste oczy za przekrzywionymi okularami. Nie było wątpliwości. Harry Potter nie żył. Czarny Pan z satysfakcją wygiął wargi w grymasie uśmiechu. W końcu, po tylu latach, udało mu się unicestwić chłopaka. Teraz nikt już nie mógł stanąć na jego drodze do władzy 

i nieśmiertelności. Wraz ze zgonem Pottera skończyły się marzenia i nadzieja na pokonanie czarnoksiężnika. Obrońcy Hogwartu stanęli w półkolu otoczeni przez Śmierciożerców, milczeniem czcząc pamięć niedoszłego wybawiciela.

- Patrzcie! To koniec! Potter nie żyje! – wykrzyknął Voldemort.

- Crucio! – zaklęcie poderwało ciało z ziemi. Urok nie mógł już wyrządzić chłopakowi krzywdy, lecz na twarzach przeciwników czarnoksiężnika odmalował się wstręt i wzgarda. Tym razem Czarny Pan przekroczył wszelką granicę. Zbezczeszczenie 

zwłok wywołało falę dezaprobaty, a zgromadzeni nie bacząc
na niebezpieczeństwo zaczęli potrząsać z oburzeniem głowami, wymieniać znaczące spojrzenia i mruczeć do swoich sąsiadów.

- Cisza – wystarczyło, iż Ten-Którego-Imienia-Nie-Wolno-Wymawiać spojrzał na tłum swoimi płonącymi, czerwonymi oczyma, a oni już umilkli i spuścili głowy.

- Walczyliście dzielnie, a Lord Voldemort potrafi docenić męstwo. Poznajcie zatem jego łaskę, bo oto dziś otwiera się nowa karta historii czarodziejów, a jej pisarz, ofiaruje wam życie. Wybierzcie mądrze, bo Czarny Pan nie daje drugiej szansy. Walka oznacza śmierć. Zginą wszyscy: mężczyźni, kobiety i dzieci. Śmierciożercy nie oszczędzą nikogo. Lecz dlaczegóż mam przelewać tak cenną krew czarodziejów? Wybierzcie życie i cieszcie się z tego daru. Powitajcie nową erę, w której jam będę władcą!

Nieoczekiwanie, monolog Voldemorta przerwał zmierzający w jego stronę świetlisty promień. Czarnoksiężnik od niechcenia sparował urok i odbił zaklęcie. Siła tarczy była tak silna, iż odrzuciła w tył osobę, która odważyła się zaatakować Czarnego Pana. Hermiona podniosła się z ziemi i obdarzyła Mrocznego Lorda zimnym, wyzywającym spojrzeniem. Gniew odebrał jej zdolność racjonalnego myślenia. Pragnęła zemsty na nim, na Bellatrix. Chciała przelać krew tych ludzi, zobaczyć jak konają błagając ją
o litość.  Wojna odebrała dziewczynie wszystko, co było jej drogie. Straciła rodziców, przyjaciół. Severusa. Została w niej tylko paląca furia.

- Pieprz się, Riddle. Prędzej uznam zwierzchność Knota – powiedziała głośno, tak, aby każdy ją usłyszał.

- Oh, raczej ciężko byłoby podlegać rządom trupa, nie uważasz? – zapytał Voldemort niefrasobliwym tonem, jakby uwaga Gryfonki
w ogóle go nie obeszła.

- Ale niestety muszę uznać to za odmowę, tak więc…

- Nie miejcie litości – rzucił swobodnie do śmierciożerców.

Zgraja magów wydała dzikie, bitewne okrzyki. Z ochotą ruszyli
do boju, by przynieść swojemu mistrzowi zwycięstwo lub umrzeć
w imię jego ideologii. Uroki ze świstem przecinały powietrze, echem niosły się wybuchy. Zakazany Las płonął niczym żagiew,
a płomienie błyskawicznie rozprzestrzeniały się w swoim destrukcyjnym tańcu, oświetlając błonia łuną ognia. Hogwartczycy jednak nie zamierzali poddać się bez walki. Strata bohatera zmotywowała ich, by podążać dalej jego ścieżką i powstać przeciwko ciemiężycielowi. Pomimo miażdżącej przewagi śmierciożerców, obrońcy stawiali zacięty opór. Miotali zaklęciami w swoich przeciwników, dzielnie strzegąc bram szkoły. Wojna zbierała krwawe żniwo po obu stronach. Ofiarami padali zarówno zwolennicy Voldemorta, jak i członkowie Zakonu Feniksa.
W powietrzu unosił się ohydny odór śmierci. Hermiona nieprzytomnym wzrokiem przyglądała się toczącym się pojedynkom. Z odrętwienia wyrwał ją dopiero zmierzający w jej stronę urok. Zablokowała go i machnięciem różdżki powaliła na ziemię swojego przeciwnika. Oczy dziewczyny rozbłysły szaleństwem, gdy patrzyła, jak śmierciożerca dusi się, pod wpływem jej czaru. Gdy zamaskowany mężczyzna dokonał żywota, Gryfonka obojętnie przeszła nad jego truchłem, szukając kolejnych ofiar. Nastolatka kompletnie zatraciła się w walce. Odkryła,
iż zadawanie innym bólu, łagodzi jej własne cierpienie i dlatego
z entuzjazmem wypuszczała salwy czarnomagicznych uroków. Zmagała się naraz z kilkoma wrogami, bawiąc się nimi i kąsając ich świetlistymi grotami. Z ukontentowaniem rzucała zaklęcia niewybaczalne i z przyjemnością obserwowała wykrzywione
w agonii twarze śmierciożerców. Pojedynkowała się właśnie
z Avery’m, kiedy usłyszała pełen przerażenia krzyk. Błyskawicznie zlokalizowała jego źródło i zamarła na widok klęczącej Luny
i stojącej nad nią Bellatrix. Krukonka opadała z sił, była zakrwawiona, pozbawiona różdżki. Czarnowłosa wiedźma pastwiła się nad nią, raz za razem trafiając ją cruciatusem.

W Hermionie zawrzała krew. Oszołomiła Avery’ego i z kieszeni swej szaty dobyła niewielki sztylet. Był to ten sam nóż, którym Bellatrix torturowała ją we dworze Malfoyów, ten sam, który posłużył śmierciożerczyni do zabójstwa Zgredka. Gryfonka wstrzymała oddech i precyzyjnie wycelowała, a następnie, płynnym ruchem rzuciła brzeszczot w kierunku kobiety. Nóż kilkakrotnie obrócił się w powietrzu, zanim dosięgnął celu. Bellatrix zdążyła zauważyć jedynie nikły błysk srebra i poczuć ciepłą krew spływającą z jej rany. Sztylet zagłębił się w piersi kobiety aż po rękojeść, a siła uderzenia pchnęła martwą wiedźmę prosto
w ramiona jej pana. Voldemort odrzucił od siebie zwłoki Bellatrix
i zaryczał z wściekłości. Nie mógł darować straty swojej najwierniejszej zwolenniczki. Rozjuszony, na oślep rzucał klątwy uśmiercające. Nie zważał, czy trafia w swoich popleczników,
czy w przeciwników, było mu to obojętne. Wszyscy zasłużyli
na śmierć. Owładnięty szałem, niszczył każdego, kogo napotkał
na swojej drodze. W końcu, stanął twarzą w twarz z tą małą, niepozorną szlamą, która przysporzyła mu tyle problemów. Hermiona spokojnie przyjęła nienawistne spojrzenie, jakim obdarzył ją Czarny Pan. Opuściła różdżkę, nie zamierzała się bronić. 

- Avada Kedavra!

Rozbłysło zielone światło. Dziewczynę odrzuciło w powietrze,
a gdy upadła na ziemię kilka metrów dalej, była już martwa.

*****

W tym samym momencie, rozległ się ogłuszający krzyk pełen rozpaczy i bólu:

- Nieeee!

Mroczny Lord z ledwością zdołał opanować zaskoczenie, jakie wywołało w nim nieoczekiwane pojawienie się Severusa Snape’a. Czarnowłosy mężczyzna, lekko utykając dopadł nieruchomego ciała dziewczyny. Z haczykowatego nosa kapały mu łzy, które zraszały bladą twarz Hermiony. Mistrz Eliksirów delikatnie pogładził Gryfonkę po policzku, odgarnął jej brązowe loki
i przymknął powieki. Na ustach dziewczyny błąkał się wyzywający uśmieszek, a ona sama wyglądała na pogrążoną w głębokim śnie. Snape podniósł się z ziemi z cichym jękiem. Otrzepał swą szatę
z kurzu i stanął przed Czarnym Panem w bojowej postawie. Wyzwanie zostało rzucone. Voldemort z politowaniem wykrzywił wąskie wargi w grymasie uśmiechu i pomny na dobre maniery wykonał zwyczajowy ukłon przed swoim partnerem. Severus parsknął na widok tej parodii savoir- vivre’u i bez ostrzeżenia cisnął w czarnoksiężnika oszołamiaczem. Mroczny Lord bez trudu uniknął zaklęcia i odpowiedział na atak Mistrza Eliksirów wysyłając w jego kierunku serię uroków. Czarnowłosy mężczyzna parował jeden po drugim, by w końcu samemu rzucić klątwę na Riddle’a. Magowie na razie nie pokazali wszystkich swoich umiejętności. Badali siebie nawzajem sprawdzając, jak daleko mogą się posunąć. Podczas gdy Snape najwyraźniej wyczuwał przeciwnika, Voldemort zwyczajnie się nim bawił. Ta gra należała do niego, a Severus był w niej zaledwie jednym z wielu pionków, podobnie jak Potter, szlamowata Granger i inne niewiele warte mugolaki. Czarownicy krążyli dookoła siebie trzymając się umownych linii niewidzialnego okręgu, stanowiącym granicę, której nie powinni przekraczać. Nagle, rozległ się ogłuszający huk. Mroczny Lord użył Sectumsmpry. Klątwa nie była najgroźniejszym czarem w arsenale Voldemorta, jednak wystarczyła, by powalić Snape’a na kolana. Z twarzy czarnowłosego mężczyzna płynęły strumienie krwi. Ciepła, czerwona posoka spływała z jego szyi, ramion i torsu. Otworzyły się również rany na jego piersi, z których oprócz wydzieliny dobywał się także nieprzyjemny zapach zgnilizny. Mistrz Eliksirów zaskowyczał z bólu i drżącymi dłońmi desperacko usiłował zatamować krwawienie. Tymczasem pobrzmiewał nad nim złowieszczy, tryumfujący rechot Voldemorta.

- Jesteś słaby, Severusie – wysyczał do niego.

- Nie potrafisz zadbać nawet o siebie. Jak chciałeś obronić tę dziewczynę? – prowokował Czarny Pan.

Snape ścisnął mocniej różdżkę i usiłował pozbierać się z ziemi. Nie udało mu się to jednak za pierwszym razem, zachwiał się i upadł wywołując salwę śmiechu śmierciożerców. 

- To już twoja druga szlamowata kochanka, która zginęła z mojej ręki – szydził dalej Mroczny Lord zachęcany przez swoich popleczników.

- Teraz przynajmniej, będziesz miał szansę mieć je obydwie – wyszeptał do ucha mężczyzny.

- Inferignis! – drwiny Riddle’a przerwała nagła inkantacja zaklęcia. Voldemort poczuł, jakby jego żyły transportowały płynną lawę. Wnętrzności go paliły, a on nie był w stanie temu zapobiec. Z przerażeniem spojrzał w twarz swej niedoszłej ofiary.

Snape obnażył nierówne zęby i z beznamiętnym wyrazem twarzy rzekł zimno:

- Już nie żyjesz.

Czarny Pan wił się w męczarniach, wszelkimi możliwymi środkami usiłując przezwyciężyć moc czaru. Na próżno. Na oczach zachwyconych Hogwartczyków i zszokowanych śmierciożerców, Lord Voldemort skonał. Tymczasem bohater, który unicestwił tyrana leżał na mokrej, zielonej trawie z trudem oddychając. Jego czarna szata przybrała barwę ciemnego burgunda, gdyż cała została przesiąknięta krwią. Mężczyzna miał wpół przymknięte oczy. Był nienaturalnie blady, stracił niemal połowę objętości krwi ze swojego organizmu. Na nic zdawały się zabiegi Slughorna i Neville’a. Mistrz Eliksirów umierał. 

- Pochowajcie mnie… razem z nią  - resztką sił wyraził swą ostatnią wolę i zgasł, niczym zdmuchnięty płomień świeczki…

________________________________________

* nastąpiła tzw. Śmierć kliniczna

** Inferignis – zaklęcie mojego autorstwa. Powstało ze złożenia dwóch łacińskich słów: infernal – piekielny; ignis – ogień. Dosłownie znaczy to tyle, co „diabelny ogień” Powoduje, iż krew krążąca w żyłach przemienia się ogień pustosząc organizm od środka i niszcząc wszelkie organy wewnętrzne. Wg mojego opowiadania, tę klątwę opracowała sam Severus.