Rozdział I

Harry z niecierpliwością spoglądał to na zegarek, to na drzwi. Denerwował się. Moody zwykle się nie spóźniał, to nie było
w jego stylu. Zaczął się lipiec. Dumbledore zarządził mobilizację sił, i tym razem, ku jego uldze, Harry nie został pominięty. 

Po tym, co wydarzyło się w gmachu ministerstwa, dyrektor Hogwartu chyba nie chciał kolejny raz oszukiwać chłopaka.
Dla nikogo nie było tajemnicą, że czarodzieje zbroją się i szykują
do wojny. Zakon opracowywał strategię, rekrutował nowych członków, wysyłał zwiadowców, a także brał udział w drobnych potyczkach. Staruszek uznał, iż nastolatek jest już gotowy, aby stanąć do walki ze swoim przeznaczeniem. Również jego przyjaciele, zostali wcieleni do tajnego ugrupowania. Kilka dni temu, Harry otrzymał list, w którym była data i godzina jego przeniesienia do Nory. Eskortą miał się zająć Szalonooki. Potter nie martwił się podróżą. Wiedział, że Moody to wytrawny auror, nie wątpił też w swoje umiejętności. Jednak, gdy minął już kwadrans od wyznaczonej pory, zaczął się denerwować. Czyżby coś poszło nie tak? Dla zabicia czasu ponownie sprawdził swój bagaż. Do kufra zapakował całą wyprawkę potrzebną
do Hogwartu; na dnie leżały księgi z zaklęciami, teleskop, kociołek, waga. Pęki piór mieszały się ze zwojami pergaminu,
a także ingrediencjami potrzebnymi do sporządzania eliksirów. Kilka kompletów byle jak złożonych ubrań upchnął do bocznej kieszeni walizki. Mapę Huncwotów pieczołowicie ukrył w swej kieszeni, a Pelerynę Niewidkę włożył do plecaka, by w razie czego mieć ją pod ręką. Błyskawica stała oparta o frontowe drzwi i leciutko drżała, jakby wiedziała, że szykuje się długi i niebezpieczny lot. Harry spojrzał na nią czule i delikatnie pogładził jej jesionową rączkę. 

- Już niedługo – mruknął uspokajająco.

Ciszę przerwał straszliwy jazgot. To Hedwiga dawała upust swemu niezadowoleniu. Podróż miała spędzić w klatce, więc naburmuszona stroszyła pióra i kłapała dziobem na Harry’ego, ilekroć się do niej zbliżył. Chłopak próbował ją uspokoić, lecz zrezygnował, gdy na jego palcu pojawiło się rozcięcie pozostawione przez sowę. Nagle drzwi otworzyły się z hukiem
i do domu Dursleyów wparował Alastor Moody.

- Dalej Potter, nie mamy całego dnia – warknął Szalonooki zamiast powitania.

- Locomotor kufer – machnął ręką w kierunku bagażu.

- Szybciej, dlaczego tak sterczysz? – zapytał.

Bez słowa wyszli do ogródka. Harry przerzucił nogę przez miotłę rzucając ostatnie spojrzenie na dom, w którym się wychował. Nigdy nie pomyślał, że Privet Drive nr 4 wzbudzi w nim jakieś pozytywne uczucie, jednak teraz, gdy miał je opuścić poczuł dziwną nostalgię i przygnębienie. Z odrętwienia wyrwał go Moody, który zaczął odliczać:

- Raz… Dwa… TRZY!

Harry mocno odepchnął się nogami od ziemi i poczuł w ciele znajome wibracje. Chłodny pęd powietrza zmierzwił mu włosy, gdy błyskawicznie poderwał się do góry. Zrównał się wysokością z Szalonookim, który dał mu sygnał, by nieco zwolnił. Skorygowali kurs o kilka stopni bardziej na południe. Tego dnia pogoda dopisała. Widoczność była znakomita, a aura sprzyjała długim lotom. Milcząc, lecieli pośród chmur wsłuchani w łopot szat i wycie wiatru. Po chwili beztroskiego szybowania, niespodziewanie i jakby z nikąd wyłonił się około tuzin zakapturzonych postaci. Śmierciożercy utworzyli wokół nich półkole, jednak szybko złamali szyk, gdyż Moody nie stracił zimnej krwi i od razu przeszedł do ataku. Jego różdżka wykonywała niesamowite akrobacje, nim z jej końca wystrzelił jeden świetlisty promień, auror rzucał już kolejne zaklęcie. Harry również dawał z siebie wszystko. Oprócz parowania uroków skierowanych w jego stronę, używał ofensywnych czarów,
a także korzystał ze swojego niebywałego talentu do latania. Nieustannie nurkował i zwodził swoich przeciwników, którzy jednak nie byli nowicjuszami w dziedzinie powietrznych ataków. Zaklęcia zderzały się ze sobą, tworząc dla mugoli niepowtarzalny pokaz sztucznych ogni. Zielone, czerwone i złote groty wybuchały w powietrzu, obsypując walczących deszczem iskier. Sytuacja robiła się coraz bardziej niebezpieczna. Moody’emu udało się wyeliminować z gry trójkę czarnoksiężników, Harry obezwładnił dwóch, co podziałało na pozostałych śmierciożerców niczym płachta na byka. Rzucali jeszcze brutalniejsze i bardziej złowrogie klątwy niż wcześniej. Teraz ich celem było nie tylko zadanie bólu, lecz także pomszczenie swoich ludzi. Członkowie Zakonu Feniks walczyli zaciekle. Nastolatek trafił jednego z zamaskowanych mężczyzn Zaklęciem Spowalniającym. Czarnoksiężnik zawisł przez chwilę w powietrzu z groteskowo rozłożonymi ramionami, co dało czas Harry’emu na posłużenie się kolejnym czarem. Tym razem pocisk chłopaka chybił celu. Śmierciożerca w odwecie wystrzelił wiązanką przekleństw i uroków. Gryfon wykonał ostry zwód, lecz w chwili, w której podrywał się w górę, poczuł że coś gorącego muska jego skórę. Zignorował krew płynącą z ramienia i skupił się na unikaniu świetlistych grotów. Odszukał wzrokiem Moody’ego i dostrzegł, iż auror zmaga się z czterema przeciwnikami. Sam został otoczony przez pozostałą trójkę. Przewaga liczebna, w końcu przeważyła szalę. Szalonooki pozbawiony różdżki i miotły lewitował w powietrzu związany
i zakneblowany. Miał zakrwawioną głowę, a jego prawa ręka była wykrzywiona pod nienaturalnym kątem. Twarz aurora spuchła
i nabrzmiała wskutek celnie rzuconego Zaklęcia Żądlącego. Pomimo odniesionych obrażeń, jego oczy wciąż poruszały się niespokojnie. Za wszelką cenę pragnął zapewnić bezpieczeństwo Harry’emu. Miotał się i wyrywał, lecz na próżno. Mógł pozostać jedynie biernym obserwatorem wydarzeń. Wybraniec znalazł się w zamkniętym kręgu zamaskowanych postaci. Dysząc ciężko, mierzył różdżką w przypadkowo wybranego śmierciożercę. Postawa chłopaka wzbudziła wesołość kompanii Czarnego Pana. Uśmiech spełzł jednak z twarzy większości, gdy oślepił ich błysk czerwonego promienia i zobaczyli jak jeden z nich spada na ziemię niczym rażony piorunem. Po niespodziewanym ataku chłopaka, wydarzenia potoczyły się błyskawicznie. Harry poczuł, jak niewidzialna siła wyrywa mu z rąk jego różdżkę. Nie zdążył zasłonić się tarczą, ani pochwycić swojej własności, więc stał przed Śmierciożercami zupełnie bezbronny. Nie okazał jednak strachu, przeciwnie,  dumnie patrzył na ich zamaskowane oblicza. W szeregach czarnoksiężników zaszumiało. Z tłum wystąpił jeden ze zwolenników Voldemorta i rzekł:

- Zawrzyjmy układ, Potter. Ty, grzecznie oddasz się w nasze ręce, a my, wypuścimy twojego pomagiera – twarz zamaskowanego mężczyzny wykrzywiła się w drwiącym uśmiechu.

Harry szybko przekalkulował ofertę. Miał do wyboru albo walczyć i prawdopodobnie zginąć, skazując na śmierć również Szakonookiego, lub poddać się, ratując życie Moody’ego.

- Jaką mam gwarancję, że dotrzymacie słowa? – rzucił.

Negocjator spojrzał na niego zimno i zdjął maskę.

- Osobiście doprowadzę emeryta do Kwatery Zakonu – zadeklarował Severus Snape.